Dzieło życia cz. III

I wreszcie trzecia odsłona dzieła życia. Tym razem przyrodnicza, barwna i gdzieniegdzie trójwymiarowa.

Na pierwszy ogień - czarna wdowa. Tutaj w sporym powiększeniu - w rzeczywistości jest to raczej mały pajączek. Mały i niebezpieczny. Wzór nie jest mój - był bezpłatnie udostępniony w sieci (sic!), obecnie nie mogę znaleźć oryginalnej strony. Trochę go przerobiłam, tak aby zmieścił się na kwadracie.

 Jest pająk, musi być i mucha. Tym razem wzór według projektu własnego. Do projektowania wzorów barwnych, obrazków, przydaje się papier milimetrowy.

Mucha ma tylko cztery łapy, bo pozostałe dwie skrywają się pod skrzydłami. Żadnej przemocy tu nie było ;)

Motylek - gatunek nieokreślony, po prostu motylek. Wykonując poszczególne obrazki trzymałam się zestawu kolorystycznego zaplanowanego dla całej narzuty, nawet jeśli musiałam nagiąć niego oryginalną kolorystykę obiektów. Bo, szczerze, motyla w takich kolorach na żywo nie widziałam ;)















Ważka - również nieokreślonego gatunku, choć świadomie zrezygnowałam z mojej ulubionej świtezianki, ponieważ wymagałoby to wprowadzenia dodatkowego odcienia na owale na skrzydłach.
















A to jeden z pierwszych kwadratów, początkowo nie prezentował się zbyt okazale, ponieważ był jednobarwny. Fioletowe kikuty kłuły w oczy, jednakże wyszycie różowych płatków od początku było w planie. Wzór skromny, subtelny, w założeniu tło dla tych bardziej wyrazistych.

I bazie - któż nie lubi bazi...  Ja uwielbiam, córka również. Zatem ten kwadrat to nasze wspólne dzieło - pomysł Irmy, wykonanie moje. Co ciekawe, bazie w ogóle nie były projektowane - powstały spontanicznie, a układ kolejnych elementów zależał od mojej oceny i fantazji. Bardzo dobrym pomysłem było robienie tła oczkami lewymi, a wzoru - prawymi. Dzięki temu wzór jest mocno wypukły, trójwymiarowy. Drugi trik, który w tym pomógł, to przeprowadzanie nitki od tła z tyłu robótki, zamiast pociągnięcia dwóch oddzielnych nitek tła po dwóch stronach gałązek. 

Tu zdjęcie w perspektywie poziomej - dla lepszego uwidocznienia efektu 3D.

I to już całe moje dzieło życia! Czas pomyśleć o następnym ;)

Dzieło życia cz. II

Dziś, zgodnie z zapowiedzią, zbliżenia ciekawszych wzorków z narzuty - tym razem wzory strukturalne.

Na początek motylki i ażurowe słupki. Po bokach słupków warkocze 1x1. Technika wykonania motylków jest dość prosta - w co drugim rzędzie przekładamy nieparzystą liczbę oczek bez przerabiania, a włóczkę prowadzimy w tym czasie z przodu robótki, zostawiając trzy lub cztery paseczki. W kolejnym rzędzie przerabiamy oczka normalnie, a gdy dojdziemy do środkowego punktu paseczków, przed przerobieniem właściwego oczka nakładamy paseczki na drut od dołu. Powstaje takie jedno wydłużone oczko, które stanowi korpusik motylka. Należy pamiętać, że wzór ten ściąga, skraca robótkę, dlatego należy przewidzieć większą liczbę rzędów. Ja obeszłam ten problem nieco inaczej - umieściłam ten kwadrat w jednym rzędzie z innymi mającymi tę samą właściwość:

 

Następny w kolejce - silnie trójwymiarowy wzór składający się z pojedynczego warkocza oraz listeczków. Istnieje mnóstwo wersji takich listków, ja zdecydowałam się na podstawową, z czterema parami narzutów. Listki te minimalnie poszerzają robótkę, dlatego robi się je na przemian po dwóch stronach łodyżki.

A tu rzut okiem na efekt 3D, jaki udało mi się uzyskać:

Kolejnym wzorem 3D jest ten różowy, mocno przeplatany. Pomysł spontaniczny, efekt bardzo ciekawy, nie mogę tylko dojść do tego, dlaczego kojarzy mi się z kościołem...

Ciekawostką jest fakt, iż na zdjęciu z góry elementy wypukłe wydają się wklęsłe (spójrzcie na zdjęcie "z lotu ptaka" całej narzuty). Dopiero pod kątem widać właściwości trójwymiarowe tego kwadratu.



Następnie mamy trzy majestatyczne, pojedyncze warkocze...

...oraz luźną wariację na temat przeplatanek i podwójnego ryżu.

I wreszcie na koniec - strukturalny ślimak, z łańcuszkowym obramowaniem muszli, aby była bardziej wyrazista. Ślimak zaprojektowany przeze mnie osobiście. I bardzo na czasie - moja córa właśnie hoduje jednego takiego we własnym pokoju. I chyba dobrze jej idzie, bo trwa to już jakieś trzy tygodnie, a skubany ma się dobrze :)

W następnym odcinku kwadraty kolorowe.

Dzieło życia cz. I

No i stało się - dnia 12 kwietnia 2015, o godzinie 21:51, po około trzyletnich zmaganiach, chwilach entuzjazmu, zwątpienia, dystrakcji - w końcu JEST!!! Moje dzieło życia, coś, co pozostawię po sobie tak długo, jak długo mole będą łaskawe go nie nadgryzać.

Tym dziełem jest koc - narzuta, z motywami entomologicznymi, w moich ulubionych ostatnio kolorach (choć prawda jest taka, że chciałam przede wszystkim zużyć ten blady lila oraz ciemny fiolet, bo mi do niczego nie pasowały). Podziwiajcie:

 A oto widok z góry:

Jak powstawał? Początki były łatwe: każdy kwadrat oddzielnie, w zależności od nastroju i samozaparcia. Początkowo nie siliłam się na żadne ekstremalne wzory, gdyż od razu założyłam, że każdy kwadrat będzie inny. Zatem potrzebowałam także łatwych wzorków, które będą tłem dla tych najbardziej efektownych. O ile się nie mylę, pierwszy był ten kwadrat pomiędzy ważką a motylem.
Potem się rozpędziłam - zaczęłam komponować, eksperymentować, przypominać sobie co ciekawsze wzory. I oczywiście projektowałam własne, coraz bardziej złożone.

Zbliżenie na część górną...

... i dolną.

 Tak więc, najpierw powstały pojedyncze kwadraty. Potem było układanie, komponowanie, próbowanie kolejnych konstelacji, a gdy już byłam zadowolona - zaczęło się mozolne zszywanie przy pomocy szydełka oraz grafitowej włóczki. Szew stanowi pojedynczy łańcuszek, dobrze widoczny i w zamierzeniu obramowujący każdy kwadrat. Na tym etapie byłam już tak zawzięta, że siedziałam nad robotą przez caluśki dzień - nie odpuściłam, dopóki nie zszyłam wszystkich. Efekt przerósł moje najśmielsze oczekiwania. Oczywiście kwadratów było za mało na całą narzutkę, ale w planach była jeszcze prosta ramka, w którą zamierzałam wpompować wszystkie pozostałe resztki wybranych włóczek. Ramkę tę wykonałam "na okrągło", używając czterech drutów na żyłkach i dobierając oczka na krawędziach. Początkowo oczek było chyba około tysiąca, a w co drugim okrążeniu
przybywało kolejnych osiem. Jedno okrążenie zajmowało mi ponad godzinę... Ramka rosła niewyobrażalnie wolno, a sterczące z robótki druty straszyły jak wściekły jeżozwierz.
Robotę zabierałam ze sobą wszędzie - nawet do poradni, gdy czekałam na córkę, ale muszę przyznać, że najprzyjemniej robiło się w samochodzie :)


 



Oto krawędź ramki - trochę widać miejsce dobierania oczek, ale co tam :)

A oto gotowa narzuta w miejscu przeznaczenia - na łóżeczku małej fanki motyli i innych robaczków:

Najciekawszych bohaterów tej przygody przedstawię w kolejnych częściach cyklu.

Ballada o Marianie

Dawno, dawno temu, w odległej krainie, żył sobie Marian.

Marian był istotką pozytywną wielce, skorą do śmiechu i zabawy. A wesołość jego była zaraźliwa...

Promieniał radością i beztroską, spacerując wśród koralowych gmachów...

 

Marian był bowiem syreną.

 

 Pewnego razu, gdy popłynął ku Błękitnej Skale, zauważył nieziemskiej urody dziewczynę, której ogon lśnił jak żadnej innej, a burza włosów gorzała czerwienią ognistszą niźli serce wulkanu. "Cudowna" - pomyślał Marian - "jednakowoż zbytnio nadąsana".
-Jestem Ariana - powiedziała ona i wyciągnęła do Mariana dłoń w geście powitania.

- Witaj w koralowym królestwie - odparł Marian i uśmiechnął się do niej zniewalająco. A ona, nieczuła na moc jego uśmiechu, odwróciła się z tragiczną miną.

 O, jaką tragiczną:

 Po czym machnęła ogonem i w mgnieniu oka pozostawiła zdumionego Mariana daleko za sobą.

 "Co ją ugryzło?" - pomyślał Marian retorycznie i ruszył w pościg.

"Nie spocznę, póki nie rozwikłam tej zagadki".

Marian gnał i gnał, roztrącając oporne fale.

 Wreszcie ją zauważył. Podpłynął spokojnie do Ariany i spytał:

- Dlaczego uciekasz, piękna Ariano? Nie zrobię ci krzywdy!

Ale Ariana spytała przestraszona:

- A co to było, to, co zrobiłeś z ustami?

 Marian pokiwał głową ze zrozumieniem.

- To był uśmiech - wyjaśnił poważnie. - Jeśli zechcesz, to cię nauczę.

Stella znaczy Gwiazda

Oj, długo mnie tu nie było. Za długo. Powodów było wiele, nie wszystkie związane z działalnością dziewiarską. Otóż zachciało mi się robić karierę w moim wyuczonym zawodzie! I było świetnie, intensywnie, rozwijająco, ciekawie. Były podróże, spotkania, badania... Przez długich siedem miesięcy. Po czym moje własne dzieci zaczęły mnie błagać, abym już nigdy więcej... 

Nie sposób nie przyznać im racji, w domu byłam niemal gościem, a nawet będąc obecną ciałem, duchem znajdowałam się na platformie badawczej. Ale było warto - poczuć się specjalistą, zrobić coś dla siebie, warto było także zatęsknić za... porządkami domowymi. Za zwykłą codziennością. 

W międzyczasie znacznie ograniczyłam działalność dziewiarską, choć nie zarzuciłam jej zupełnie. Jednym z pomysłów była praca pod dyktando mojej małej projektantki, która wymarzyła sobie pegaza i jednorożca w jednym. Trzymałam się ściśle instrukcji - od kolorystyki począwszy, poprzez kształt skrzydeł, grzywy i ogona, skończywszy na oczach jak gwiazdy.

I oto jest :)

Nasza bohaterka jest w miodowożółtym kolorze, grzywę ma beżową, a skrzydła białe i lekko lśniące.
Młoda projektantka zdecydowała, że grzywa będzie długa i sczesana na jedną stronę, a ogon również długi, w kolorze grzywy.

Oczy jak gwiazdy wyszukała córka moja w swoim magicznym pudełeczku ze skarbami. Pasowały idealnie.
Wykonanie rogu było nie lada sztuką, której wiernie powtórzyć nie potrafię. Improwizowałam.


Skrzydełka wykonałam na drutach o wiele cieńszych niż przewiduje producent użytej włóczki - dzięki temu są dość sztywne. Znakomitym pomysłem było wykonanie skrzydeł podwójnych - dzięki temu są bardzo wyraziste i solidne, na pewno uniosą naszą bohaterkę ku gwiazdom.

Na samym końcu pojawiło się imię - mała projektantka nie spoczęła, dopóki nie odkryła tego właściwego, a poszukiwała we wszystkich znanych jej językach.
Zwyciężyła nieśmiertelna łacina, a Stella znaczy Gwiazda.








Inny projekt, jakim zajmowałam się w ciągu ostatniego roku, jest niesamowicie pracochłonny. Od samego początku nazywam go "dziełem życia". Myślę, że w tym roku zdołam go szczęśliwie zakończyć - takie mam przynajmniej noworoczne postanowienie. Trzymajcie kciuki, bo, mimo że jestem na finiszu, droga jest wciąż daleka.