Ballada o Marianie

Dawno, dawno temu, w odległej krainie, żył sobie Marian.

Marian był istotką pozytywną wielce, skorą do śmiechu i zabawy. A wesołość jego była zaraźliwa...

Promieniał radością i beztroską, spacerując wśród koralowych gmachów...

 

Marian był bowiem syreną.

 

 Pewnego razu, gdy popłynął ku Błękitnej Skale, zauważył nieziemskiej urody dziewczynę, której ogon lśnił jak żadnej innej, a burza włosów gorzała czerwienią ognistszą niźli serce wulkanu. "Cudowna" - pomyślał Marian - "jednakowoż zbytnio nadąsana".
-Jestem Ariana - powiedziała ona i wyciągnęła do Mariana dłoń w geście powitania.

- Witaj w koralowym królestwie - odparł Marian i uśmiechnął się do niej zniewalająco. A ona, nieczuła na moc jego uśmiechu, odwróciła się z tragiczną miną.

 O, jaką tragiczną:

 Po czym machnęła ogonem i w mgnieniu oka pozostawiła zdumionego Mariana daleko za sobą.

 "Co ją ugryzło?" - pomyślał Marian retorycznie i ruszył w pościg.

"Nie spocznę, póki nie rozwikłam tej zagadki".

Marian gnał i gnał, roztrącając oporne fale.

 Wreszcie ją zauważył. Podpłynął spokojnie do Ariany i spytał:

- Dlaczego uciekasz, piękna Ariano? Nie zrobię ci krzywdy!

Ale Ariana spytała przestraszona:

- A co to było, to, co zrobiłeś z ustami?

 Marian pokiwał głową ze zrozumieniem.

- To był uśmiech - wyjaśnił poważnie. - Jeśli zechcesz, to cię nauczę.